DRUK

5 oktober 2020eigenwijzewoordenGeen categorie

In de lichte ruimte liggen de kladblaadjes op anderhalve meter van elkaar op de tafel te wachten. Houten blokjes in kartonnen dozen en stempelkussens maken een streep op de witte pagina van het werkveld. Ik heb de indruk dat het niet druk wordt vanmiddag, waarschijnlijk vanwege corona, maar er zullen wel kaarten gedrukt worden.Terwijl ik zelf een aantal kaarten maak, trekt Davy, de eigenares van de galerie, één voor één de laatjes van de buffetkast open op zoek naar de linoleumsnede die Michalina heeft gemaakt van het logo van Maaskoe. Even later zitten we samen aan tafel. Omdat ik mijn workshops graag met een gedicht of verhaal begin, lees ik het gedicht ‘Galerie Sophie’ van Liz Ditters voor uit Dichter #11 van Plint. We zitten tenslotte in een galerie. De eerste regels zijn: ‘later als ik groter en / wat ouder ben dan elf / dan open ik een galerie‘.

Er liggen veel zelfgemaakte stempels klaar, van havenkranen en bootjes tot vogels, bladeren, een boom en nog meer dieren, van sneeuwkristallen tot een fiets en verschillende losse vormen. Dat maakt het niet makkelijk om te kiezen, realiseer ik me (en dan te bedenken dat ik thuis nog bijna zo’n zelfde hoeveelheid stempels heb liggen…).

Waar kinderen in mijn workshops gewoon beginnen met stempelen, merk ik dat D. en A. eerst uitgebreid op hun kladpapier proberen om de indeling en kleur precies goed te krijgen. Gaandeweg ervaren ze dat je bij drukken meer mag loslaten, je mag laten verrassen door wat er gebeurt. Je krijgt niet de perfecte afdruk. Elke afdruk is anders, doordat je net iets meer of minder inkt op je stempel krijgt, net iets meer of minder druk geeft bij het afdrukken en je bij deze stempels ook niet heel precies kunt zien waar de afdruk komt. En soms krijg je niet een volledige afdruk of een ‘vies randje’ op je papier doordat er inkt op het hoekje van het hout komt. Elke afdruk is uniek. De ‘foutjes’ zie ik dan ook liever als plekken waar je nog niet klaar bent, waar nog niet klaar bent. Je krijgt daardoor meerdere lagen, door het proces wordt het uiteindelijke resultaat interessanter en er komt meer diepte in. Wat je in eerste instantie ziet als foutjes, blijken de cadeautjes te zijn waar kunstenaars, en dan met name grafische kunstenaars, het vaak over hebben.

D. en A. krijgen er steeds meer plezier en vertrouwen in. En na de eerste kaart volgen er meer, waardoor we bij de afsluiting van de workshop op de vensterbank een rij van 13 kaarten hebben. Tien daarvan zal ik aan de Correspondentieclub van het hogeDRUKgebied overhandigen. Deze zullen verstuurd worden naar mensen die nooit of zelden post ontvangen, zoals bewoners van verzorgingshuizen en zeevarenden die in Rotterdam laden of lossen. Ik ben benieuwd waar ze een indruk achterlaten, ben nieuwsgierig als de stempel die zijn afdruk nog niet kent.