Vanochtend tijdens het Schrijfcafé in Schiedam zei iemand: “Verlang jij ook zo naar een eenzame kerst?” Het was een respons op het schrijven over weerstand en een quote van Jetsje Osterthun die ik eerder deelde: “Als je durft te zijn waar je weg wilt, ben je thuis.”
Gisterochtend schreef ik onderstaande tekst over eenzaamheid en thuis.
Zijn ze uitgestorven?
Er zijn er steeds minder,
terwijl ik me herinner
dat ze voorheen in een rijtje
de schutting bevolkten.
Vinden ze geen voeding meer
sinds we de silo niet meer vullen?
Of is er niemand die aandacht geeft aan kijken,
geen tijd heeft om te zien?
Wie is zich er tussen het scrollen en beeldscherm-turen van bewust
dat huismus durven zijn je wezen helpt om eenzaamheid te transformeren?
Kruipt een rups juist daarom in een éénpersoons cocon?
Je kunt jezelf echt tegenkomen
als je in je eentje durft te kijken
hoe mussen in onderbroken rijen
op de schutting of de dakrand
schichtig zitten te zijn.
Zelfs zonder schutting of mussen
zal iemand zich via de verbeelding
verloren kunnen voelen.
En daar gaan we het liefst vandaan.
We maken ons hard voor het klimaat,
vullen silo’s met mussenzaad en hallo!,
daar ben ik dan met deze zaadbom
slash poëtisch ingepakte vraag.
Is hard wel zo handig?
Zijn we met kwetsbaar en zachtzinnig
niet veel meer gebaat?
Is zaad dat we uit silo’s aangeboden krijgen
of wat we via schermen binnenhalen,
door anderen geplaatst,
de juiste voeding voor ons wezen?
Of is wat door een ander wordt geprezen
hun opgedrongen waar
en zelden voor een ander waar?
Het één op één zonder extra perspectieven
tot ons nemen van één verhaal
geeft allergie en moeite met verteren.
Hoe komen we te weten wat waar is voor onszelf
wanneer we hongerig gaan shoppen in steeds dezelfde keten?
Ik deed dat ook – ik ben ook maar een mens –
en ik merk het nog steeds ook wel op bij mijzelf.
Ik zou kunnen zeggen:
kijk naar buiten,
pak papier,
teken een rij mussen
– of iets wat mussen kunnen zijn –
en stel jezelf wat vragen, zoals
Wat doe ik hier?
Wat heb ik te bieden?
Waar komt mijn huismusgedrag vandaan?
Wat geeft mij voldoening?
Wat geeft mij plezier?
Maar dat ben ik en wie ben ik dan?
Ben ik het waard om te worden geloofd
of hoef je mij dus ook niet te volgen?
Of je nou tekent of schrijft,
danst op tegels of handgeschept papier;
het antwoord komt van binnen.
Dit schrijven is een uiting van mijn eigen-wijs proces.
Dit geeft mij zin en geeft plezier.
Ik voel me dankbaar
als ik er al één ander mee inspireer..
Inspiratie
is adem
is voeding
is leven.
Zonder lucht kunnen wij niet bewegen.
Zonder lucht zitten mussen gevangen
tussen plafonds van systemen
of vallen dood van de rand van ons (schedel)dak.
Zittend op de bedrand na het douchen,
zonder trui aan in een koude kamer,
voel ik een beginnende verkramping
in mijn rechter pink en schouder
en kom ik langzaam terug
naar waar ik was gebleven;
zittend op de bedrand,
met mijn wijze vinger
typend op mijn telefoon
en het stille ruisen
van een gepauzeerde podcast
in mijn oren.
Waar ben jij?
Deze podcast was ik aan het luisteren, gepauzeerd op ongeveer 13’30”
